Muziek. “Ach, ik houd er niet zo van”, riep ik altijd. Totdat, ruim een jaar geleden, iemand mij vroeg eens echt te gaan luisteren. Alleen: met een koptelefoon op. Liggend op de bank. Geen mails wegwerken, geen TV, zelfs geen kind (noch kraai ;). Zo scrol je door muzieklijsten. En komen er herinneringen boven. Wat hebben we gefeest! Van carnaval tot in (vakantie)disco’s. Weten jullie nog? De Lambada? 1989 Of, het kan altijd gekker, ‘Hey Macarina’. In 1996 tijdens de Olympische Spelen het favoriete nummer van sporters en supporters in het, toen nog kleinschalige, Holland Heineken House (je kunt van mij aannemen dat ik nooit een sporterstatus heb bereikt of zal bereiken). Het meisjesstemmetje van ‘Macarena’, de twee ‘bejaarde’ mannen (die daarna nooit meer ten tonele verschenen, maar hun zakcentje verdiend hebben). Het nummer resulterende in, echt waar, ‘de gangnam style rage’ (goed lezen). Bewegende heupen, beide handen vooruit, handen gekruist, palmen van de handen openen, handen kruizen over de schouder, achter je oren, handen op je heupen, op je (draaiende) billen en draaien. Dat deden we. Stop: ik heb een excuus. De Vogeltjesdans heb ik nooit gedaan. Nooit. Je hebt principes of je hebt ze niet.

Drama
Van Macarena, met een paar tussensongs naar ‘How will I know’ van Jessica Simpson’. Herinneringen aan een liefde dit misschien intens, maar niet sterk of misschien te sterk was. Dit is de enige song die ik ooit als eenling op CD gekocht heb. En achterliet bij vertrek. Samen met twee regels tekst op een A6je. Wel goede tekst, zo bleek achteraf. Toen wij toch weer bij elkaar kwamen lag het kaartje ingelijst bij ex-geliefde in de kast. Maar een kras blijft een kras. Ook op een cd.

Joe Cocker
Muziek zorgt voor contact. Echt contact. De sidderende song (en video) ‘You can leave your hat on’, van Joe Cocker. Wat mooier was? De enigszins gewaagde video of de ruwe stem van Cocker? Jij mag het zeggen. Sweet memories.

Lekker janken
Paul de Leeuw en Rene Klijn: Mr. Blue. Rene Klijn, ooit een populaire zanger en fotomodel, zong het lied bij en met Paul de Leeuw. Klijn had Aids en lag op een sofa Hij vertelde en zong over de ziekte die toen (en soms nog) niet uitgesproken mocht worden. Iemand in mijn omgeving overleefde de ziekte niet. ‘Oh, ga je weer lekker janken’, vraagt zoonlief als ik soms achter de computer kruip en luister. (‘Ja’, is het antwoord).

Dappere zus
Ook op andere momenten kan iets heel dicht bij je komen. Onverwacht, soms pas later. Zoals op het moment dat mijn dappere zus Gabrielle ‘Geen Kind Meer’ (door Karin Bloemen) zong. Thuis, bij pap, een aantal dagen nadat mams, nu negen jaar geleden, was overleden. Niet alle coupletten, zong ze. Deze wel.

De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen
Van dan af aan wat grijzer verft al hou je niks te klagen
Je hebt je goede vrienden nog, die staan je ook dichtbij
En als je soms een minnaar zoekt dan staan ze in de rij
Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kunt en klein
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn

Toch eens vragen of ze een minnaar heeft.

Tijd om te gaan, of blijven?
Of, oh tranentrekker, Angela Groothuizen, ‘De helft van mij’, geschreven door Bastiaan Ragas. Ik denk dat bijna elke ouder die grotendeels gescheiden leeft van zijn/haar kind(eren), dit raakt. Misschien dat daardoor ‘Meaby’ (it’s time to change -, Sick Puppies) mijn aandacht trok. Is het tijd om te (laten) gaan of om te blijven?

Was het ‘ons lied’ of ‘mijn song’ voor iets wat er niet was?
En dan hoor ik Goldplay: A Sky Full Of Stars? Release mei 2014. Met ritme, vrolijkheid, kracht. ‘Cause you are a sky full of stars. I’m going to give you my hart.’ Twintig regels slechts, met heel veel herhalingen. Maar ik luister / wij luisterden: in de auto, in de sportschool. Het ritme in mijn hoofd. Luisteren, met ogen dicht, het voelen, de hectiek en kracht die het geeft. De herinneringen aan een lief. Ik vraag mij nu af of het ‘ons’ lied ‘samen’ was, of van een ieder apart.

En dan komt ‘Jessie’ (Joshusa, 1993) voorbij. Zie de tekst hieronder.

En ik besef: ik houd niet van kamperen…. (laatste zin, eerste alinea). ‘Dag dus’.

Joshua Kadison – Jessie 

From a phone booth in Vegas, Jessie calls at 5 A.M.
to tell me how she’s tired of all of them.
She says, “Baby, I been thinking ’bout a trailer by the sea.
We could go to Mexico… you, the cat and me.
We’ll drink tequila and look for sea shells.
Now, doesn’t that sound sweet?”
Oh, Jessie, you always do this every time I get back on my feet.

Jessie paint your pictures ’bout how it’s gonna be.
By now I should know better, your dreams are never free.
But tell me all about our little trailer by the sea;
Jessie you can always sell any dream to me.
Oh, Jessie, you can always sell any dream to me. 

She asks me how the cat’s been. I say, “Moses he’s just fine
but he used to think about you all the time.
We finally took your pictures down off the wall.
Oh, Jessie, how do you always seem to know just when to call?”
She says, “Get your stuff together. Bring Moses and drive real fast.”
And I listen to her promise, “I swear to God this time it’s gonna last.”

Jessie paint your pictures ’bout how it’s gonna be.
By now I should know better, your dreams are never free.
But tell me all about our little trailer by the sea;
Jessie you can always sell any dream to me.
Oh, Jessie, you can always sell any dream to me. 

I’ll love you in the sunshine, lay you down in the warm white sand.
And who knows, maybe this time things’ll turn out just the way you planned.

Jessie paint your pictures ’bout how it’s gonna be.
By now I should know better, your dreams are never free.
But tell me all about our little trailer by the sea;
Jessie you can always sell any dream to me.
Oh, Jessie, you can always sell any dream to me.